Pijlsnel trekken we onze kleren recht. We bedanken de monteur als we de lift uitstappen en lopen stijfjes naast elkaar naar de parkeergarage. „Eh, dit was niet de bedoeling”, zegt Chris. „En ook niet professioneel van me om het met een werkneemster aan te leggen. Het zal niet meer gebeuren. En ik stel het op prijs als je dit niet met de collega’s bespreekt.”
Ik frons. Hij heeft het toch niet over grensoverschrijdend of ongewenst gedrag? Zijn zoen was juist zeer gewenst. Ik zou hem het liefst willen vragen of hij met mij mee naar huis wil, maar dat durf ik toch niet. Dus ik knik kort, zwaai wat met mijn hand en stap dan de auto in.
Ik lig al in bed als ik een appje van Mark krijg. ’Schoonheid. Je bent toch niet boos? Zal ik anders nog even langskomen?’ Ik twijfel. Het is al 11 uur. Ik ben natuurlijk woedend op Mark dat hij me voor de zoveelste keer heeft laten zitten. Aan de andere kant voel ik me enorm afgewezen door Chris. Dus ik app terug dat hij welkom is.
Ik ga me niet opnieuw aankleden of optutten. Hij neemt me maar zoals ik ben. In mijn oude T-shirt en joggingbroek. Hij mag best voelen dat hij me slecht behandelt door zo laat af te zeggen. „Sorry”, zegt hij deemoedig. „Ik ben een slechte minnaar. Ik moet je beter behandelen.” Inderdaad. „Moet ik weer weggaan? Zeg het maar.” Hij komt dichterbij. Hij trekt mijn shirtje omhoog en streelt mijn rechter tepel. Met zijn andere hand trekt hij me tegen zich aan.
Ik voel zijn harde geslacht door de dunne stof van de joggingbroek heen. Hij tilt me met een beweging van de grond en draagt me naar de slaapkamer. Hij trekt mijn shirtje en vervolgens mijn joggingbroek uit. „Je bent zo lekker”, kreunt hij. Hij streelt me tussen mijn benen tot ik begin te smeken. „Neem me, neem me alsjeblieft!” En dat laat hij zich geen twee keer zeggen.
Maandag
De herinnering aan de laatste geweldige vrijpartij en het feit dat ik vanavond mijn eerste event organiseer, maakt dat ik niet eens chagrijnig ben dat Mark waarschijnlijk deze Valentijnsdag met zijn vrouw doorbrengt. Ik heb haar dan wel uitgenodigd voor ons champagnediner vanavond, maar ze heeft niks van zich laten horen.
We zijn al vroeg in het restaurant. „Heb je doorgegeven dat iedereen een QR-code nodig heeft? Die is nog niet afgeschaft”, zegt Pauline. Shit, daar heb ik totaal niet aan meer gedacht. Nou ja, iedereen weet toch wel dat je geen restaurant meer binnenkomt zonder die stomme code? Dus ik lieg dat ik daar vanzelfsprekend voor heb gezorgd.
We ontvangen de gasten vanzelfsprekend met een glas champagne en borrelhapjes. Iedereen heeft een QR-code. Ik adem diep uit. Ik heb me voor niets zorgen gemaakt. Maar dan komt Chris ineens binnen. Ik voel me heel ongemakkelijk, omdat dit de eerste keer na de liftscene is dat we elkaar weer zien. „Huh, het is heel ongebruikelijk dat Chris bij dit soort eventjes is”, sist Pauline. „Hij wil zeker weten hoe jij het doet.”
Shit. Ik ben al zo nerveus. Ik vind hem echt superleuk, maar hij heeft me duidelijk gemaakt dat hij me niet wil. Niet alleen omdat hij mijn baas is, maar ook omdat ik het met een getrouwde man doe. Gelukkig zegt de restaurantmanager dat de gasten aan tafel kunnen. Er zijn twee mensen zonder afzegging niet op komen dagen. Stom.
Als ik mezelf uitput in excuses, hoor ik tumult bij de deur. Ik ga snel kijken. Daar staat Josien. Ze schreeuwt tegen Pauline die met de gastenlijst bij de deur staat. „Ik heb een uitnodiging! En nee, ik doe niet mee aan de verdeel- en heersmaatschappij. Ik ben tegen de QR-code! Hij wordt trouwens toch afgeschaft! Het verzet heeft gewonnen!”
Pauline kijkt wanhopig naar me. Maar voor ik iets kan zeggen, komen Chris en de restaurantmanager op het lawaai af. Dan ziet Josien mij. Nu wordt ze helemaal kwaad. „En wat doet deze slet hier? Zij neukt al jaren met mijn man.” Het wordt doodstil. Iedereen staart me aan. Chris lijkt woedend. O, help. Dit gaat me toch niet mijn fijne baan kosten?!
© The Stringpoint Group
bron: de Telegraaf