Maandag
Ik voel me vreselijk. Toen Remko zag dat mijn zwager Maarten met zijn handen in mijn slipje zat, keek hij me alleen geschokt aan, pakte zijn jas en verliet zonder iets te zeggen het huis. Ik kon natuurlijk niet zeggen wat er was gebeurd, dus mompelde ik dat Remko en ik een beetje ruzie hadden gemaakt. „Blijkbaar denkt hij dat er meer tussen ons is dan vriendschap.”
Het kan zijn dat Remko aardig en betrouwbaar is, maar ik vind hem ook supersaai. En in bed stelt hij al helemaal niets voor. Ik wil een man die me alle hoeken van de kamer laat zien. Een man die me beetpakt en op bed smijt. Een man die me laat gillen van genot. Een man als Mark. Hoe zou het met hem zijn? Er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk.
Waar ik ook mee zit, is dat ik niet zo goed weet wat ik moet doen met Oud en Nieuw. Fleur geeft een feestje, maar daar zal haar broer Remko zeker ook zijn en die wil ik liever niet zien. Ik heb ook geen idee wat hij Fleur heeft verteld. Mijn zus gaat naar mijn moeder en die zal Maarten meenemen. En mijn vriendin Angela heeft me uitgenodigd, maar die feestjes lopen soms nogal uit de hand. Ook daar staat mijn hoofd nu niet echt naar.
Eigenlijk wil ik weg. Het liefst zou ik een ticket boeken naar de Canarische Eilanden of liever nog naar Curaçao, maar daar heb ik geen geld voor. Bovendien wil ik niet zo lang zonder Ella op reis. Die kan ik wel een weekendje naar Linda brengen, maar geen hele week. Maar het alternatief – in Amsterdam blijven – zie ik ook niet zitten. Alles is dicht. Moet ik dan in mijn eentje gaan zitten Netflixen met een oliebol?
Dan lees ik het nieuws dat Nederlanders massaal naar Antwerpen gaan om daar lekker te shoppen en uit eten te gaan. Dat is een leuk plan! Ik heb tenslotte nu een auto. Ik boek gewoon een hotelletje en dan vier ik oudejaarsavond in een gezellige kroeg. Wie weet ontmoet ik wel een leuke Belg waar ik een paar uurtjes mee kan doorbrengen.
Vrijdag
En daar sta ik dan, midden in Antwerpen. Het is er gezellig en druk. Veel Nederlanders overal. Het enige waaraan je merkt dat er een pandemie heerst, is dat iedereen mondkapjes draagt. Verder heb ik het gevoel dat ik maanden terug in de tijd ben geworpen. Wat heerlijk! Alleen: waarom zit ik hier in mijn eentje van te genieten? Had ik maar een vriendin meegevraagd.
Ik kijk om me heen en voel me even heel zielig. Iedereen maakt plezier met anderen. Ik vind het superongezellig in mijn eentje. Ik overweeg mijn Tinderaccount op actief te zetten, maar verwerp dat idee dan toch. Ik moet gewoon iemand aanspreken. Ik bestel een biertje en daarna nog een, zodat ik me een beetje ontspan.
Ik kijk om me heen. Er staan twee mannen van mijn leeftijd bij een biljarttafel. De ene ziet er wel leuk uit. Lang, met donkere krullen. Ik knoop mijn bloesje wat verder open, schud mijn haar los en loop op de biljarttafel af. „Hai, ik ben Laura”, zeg ik. „Mag ik meedoen?” De mannen stellen zich voor als Chris en Michel. Ze komen uit Breda. Ik krijg de keu in mijn handen en ondanks het bier gaat het biljarten me best goed af.
Het is een beetje onaardig ten opzichte van Michel, maar ik ben alleen geïnteresseerd in de knappe Chris. Gelukkig blijken er nog een heleboel andere mannen die zij kennen in Antwerpen rond te hangen, zodat Michel toch wat gezelschap heeft. „Het is bijna 12 uur”, zegt Chris. „Zullen we naar buiten gaan om te proosten?” Ik moet nog drie keer vragen wat hij zegt. Hij heeft zo’n vet accent dat ik hem nauwelijks versta.
We lopen richting De Schelde waar zich duizenden mensen hebben verzameld. Ik ril, dus hij slaat zijn jas om mijn schouders. Mmm, hij is echt leuk. Jammer dat hij zo lelijk praat. Dan is het twaalf uur en tellen we massaal met z’n allen af. Chris pakt me beet en zoent me. Zijn tong dringt mijn mond binnen. Zijn hand glijdt over mijn billen. „Zullen we naar mijn huis gaan”, vraagt hij. „Of heb jij hier een hotelkamer?”
Voor ik kan antwoorden, gaat mijn telefoon. Het zal mijn moeder wel zijn. Maar nee, het is heel iemand anders. Een bekende mannenstem zegt: „Gelukkig nieuwjaar, schoonheid. Wat ben je aan het doen?!”
© The Stringpoint Group
bron: de Telegraaf