Zaterdag
Gretig beantwoord ik de kus van Maarten. Hij slaat zijn armen stevig om me heen en zijn tong vindt de mijne. Terwijl ik me verdrink in zijn kus, word ik opgeschrokken door een geluid van buiten. Ik deins achteruit. Straks worden we nog betrapt! „Sorry,” mompel ik, terwijl ik opsta. „Ik denk dat ik beter kan gaan.”
„Het spijt me ook,” zegt Maarten. „Ik vind je zo’n opwindende vrouw, Laura. Je moest eens weten hoe vaak ik over je fantaseer. Frederique is een schat van een mens, maar altijd met haar werk en de kinderen bezig. Een man heeft ook aandacht nodig. Maar je hebt gelijk, ik moet van je afblijven. Anders gaan we alleen maar mensen pijn doen. Wil je echt niet nog een kopje thee?”
Net als ik mijn jas wil pakken, hoor ik de sleutel in de voordeur. Mijn zus is thuis. Ze kijkt verheugd als ze me ziet en geeft me een dikke knuffel. Ik voel me ontzettend schuldig. Waarom heb ik met haar man gezoend? Ze is altijd zo lief voor me. Terwijl Maarten roept dat hij naar de voetbalwedstrijd van zijn zoon gaat kijken, schenkt Frederique thee voor me in. „Vertel eens wat er allemaal aan de hand is,” zegt ze.
Het liefst zou ik wegrennen, maar dat kan natuurlijk niet. Dus ik slik en begin te vertellen over het onderzoek van Veilig Thuis en de aanrijding. „Oké,” zegt Frederique. „Wat het laatste betreft; laten we hopen dat dit met een sisser afloopt. Je kunt sowieso je verzekering bellen om te vragen of er al nieuws is. En wat betreft Veilig Thuis; maak het goed met Linda. Zal ik als advocaat een brief schrijven dat je de oude bezoekregeling wilt handhaven?”
Ik ben bang dat er niks anders opzit dus knik ja. Frederique schrijft een stevige brief waarin staat dat Ella weer elke donderdag en vrijdag naar Linda mag, dat ze Ella zonder mijn toestemming niet naar Texel mag meenemen en dat Ella maar één mama heeft en dat ik dat ben. Linda zal dat moeten respecteren. Ik knuffel Fredje stevig en hoop dat ze er nóóit achter komt dat ik haar man heb gezoend.
Maandag
Vandaag neem ik me voor om het vanaf nu echt goed te gaan doen, mijn bedrijf uitbouwen, de liefste moeder van de wereld worden en mijn schuld bij Angela af te betalen. En ik begin met het akeligste: het uitmaken met Mark. Dat heb ik al zo vaak gedaan, maar nu meen ik het echt. Het is voorbij tussen ons. Ik wil niet nog jaren vastzitten in een uitzichtloze relatie met een getrouwde man.
Ik app Mark of hij vanavond kan langskomen. Hij appt terug dat hij moet tennissen. Zucht. ’Ik zou over een uurtje wel een wandeling kunnen maken,’ appt hij. ’Weet jij een stil plekje?’ Ik denk na en stel de parkeerplaats bij de Ouderkerkerplas voor. Daar komt in november niemand. Moet ik iets aantrekken dat makkelijk uit kan? Of zouden we echt alleen gaan praten?
„Volgens mij begint het net te regenen,” zegt hij. Hij slaat zijn arm om me heen en kust me intens. „Fijn je te zien, mooie vrouw.” Het regent inderdaad. Ik zucht. Volgens mij ziet hij dit gesprek niet aankomen. „Misschien moeten we op de achterbank gaan zitten,” zegt hij schor. Daar aangekomen trekt hij mijn jas uit en knoopt mijn bloesje open. Vervolgens neemt hij mijn tepel in mijn mond. Ik kreun. Het gesprek kan wel even wachten.
Ik maak zijn riem los en open zijn gulp. Ik pak zijn mannelijkheid beet en knijp erin. Hij hapt naar adem. Vervolgens maakt hij de knoop van mijn spijkerbroek open en schuift mijn broek en slipje omlaag. We staan midden op de parkeerplaats, iedereen die langsloopt kan ons zien. Hij streelt mij en ik hem. We gaan als gekken tekeer. De wereld om me heen vervaagt terwijl we vrijwel tegelijkertijd een hoogtepunt krijgen.
Maar dat is tijdelijk. Na vijf minuten is alles weer normaal. Ik heb mijn spijkerbroek weer aan terwijl Mark op zijn horloge kijkt en zegt dat hij weer naar zijn werk moet. Ik ga weer voorin zitten. Een beetje afstand kan geen kwaad. „Ik heb hier geen zin meer in,” zeg ik. „Die gestolen momentjes, het stiekeme gedoe. Het draait alleen om jou, Mark.”
Mark zegt niks. „Dit duurt nu al zes jaar. Het is niet eerlijk. Straks zit ik weer alleen onder de kerstboom terwijl jij met je gezin cadeautjes uitpakt. Ik trek het niet meer, Mark, ik trek het écht niet meer.” Mark zegt niks. Ik kijk naar hem. Het lijkt wel alsof er tranen in zijn ogen staan. Maar ik zal me wel vergissen. Ik stap uit, maak mijn armband los en geef die aan hem terug. „Het spijt me, Mark. Dank voor de mooie tijd.”
Mark staart voor zich uit. Ik draai me om, stap in mijn eigen auto en rijd weg. Hij staat nog steeds stil op de parkeerplaats. Wat zou er in hem omgaan? Ik rijd naar huis en voel me leeg. Zou het nu echt voorbij zijn tussen ons of zou hij nu toch bij zinnen komen en zijn vrouw verlaten?
Als ik de auto in mijn straat parkeer, piept mijn telefoon. Mijn hart springt op. Zou het Mark zijn die mij smeekt om het niet uit te maken? Of om te zeggen dat hij nu echt, echt, echt gaat scheiden? Maar nee, het is iets heel anders. Het is een appje van mijn zwager Maarten. Sterker nog, het is een dickpic van mijn zwager Maarten. Getver, wat moet ik hier nu weer mee?
Als ik richting Ouderkerk rijd, moet ik onwillekeurig weer aan Maarten, mijn zwager denken. Straks gaat hij hier de hond uitlaten of zo. Ik voel aan mijn lippen. Zijn kus was echt intens. Hm, niet meer aan denken. En dan rijd ik de parkeerplaats op en zie de auto van Mark al staan. Ik stap uit mijn auto en schuif naast hem. „Zullen we een stukje wandelen?”
© The Stringpoint Group
bron: de Telegraaf