THE STRINGPOINT GROUP

Hij is enorm groot, zou het wel passen?’

Zaterdag

Ik reageer nogal geïrriteerd als Josien belt, maar schrik toch als ze zegt dat ze weer niet weet waar Mark is. „Ik weet zeker dat hij bij jou in bed ligt”, zegt ze venijnig. Ik durf niet tegen haar te zeggen dat ik momenteel niet met één, maar met twéé mannen in bed lig, maar dat Mark daar niet bij hoort. Aan de andere kant is de kans groot dat hij dus momenteel zelf bij een andere vrouw is en dat idee doet pijn.

Bits zeg ik tegen Josien dat ik geen idee heb waar haar echtgenoot uithangt en ik keer terug naar mijn slaapkamer waar de twee heren me verwachtingsvol aankijken. „Waar waren we gebleven?” Ik probeer zo verleidelijk mogelijk te glimlachen terwijl ik iedere gedachte aan Mark naar de achtergrond schuif. Dan pas zie ik het goed. Beide mannen zijn inmiddels helemaal naakt. Mijn hart begint meteen sneller te kloppen.

Jamie pakt mijn hand en trekt me op het bed. Ik ga op handen en knieën zitten en zie dan hoe Orlando snel een condoom omdoet. Hij is enorm groot. Zou het wel passen? Maar dan kan ik nergens meer aan denken. Ik probeer me te ontspannen, terwijl hij me langzaam maar zeker opvult. Ondertussen verwen ik Jamie. Even later draaien ze de rollen om. Hm, ik heb het gevoel dat ze dit vaker hebben gedaan.

Het draait vanavond allemaal om mij en ik vind het heerlijk. Ik voel me net een prinses. Pas als we helemaal uitgeput met ons drieën naast elkaar liggen, denk ik weer aan Mark. „Jongens, tijd om naar huis te gaan”, zeg ik. „Ik weet dat de avondklok voorbij is, maar ik ben moe.” Ik moet er niet aan denken dat ze er morgenochtend bij het ontbijt nog steeds zijn en wil bovendien niet dat Ella met hen geconfronteerd wordt.

Zondag

Ik word wakker van het geluid van mijn telefoon. Is het Mark? Helaas, het is Linda die mij een hele rits aan boze appjes stuurt over het feit dat ze niet op Ella’s verjaardag mocht komen. Ze voelt zich enorm gekwetst over het feit dat ik haar zo gemakkelijk opzij schuif. Ze mag wel als gratis oppas fungeren, maar ze is veel meer dan dat. ’Ik voel me net zo goed Ella’s moeder als jij,’ eindigt ze haar betoog.

Ik wis de appjes en reageer niet. Hoe haalt ze het in haar hoofd? Ja, haar inmiddels overleden man is de vader van Ella. Ik snap heel goed dat Ella de herinnering aan hem levend houdt, maar ze is niet haar kind en dat zal ze ook nooit worden. De manier waarop ze Ella zich aan haar probeert te binden, benauwt me.

Ondertussen weet ik dus nog steeds niet waar Mark is en dat vreet aan me. Ik open mijn account op Second Love, maar hij is daar nergens meer te vinden. Ik weet zeker dat er een andere vrouw in het spel is. De gedachte dat ik zelf ook met een andere man aan het scharrelen ben, duw ik weg. Dat is Jamie en dat is werk. Oké, we hebben ook seks, maar ik voel niets voor hem. Ik ben alleen verliefd op Mark. Als Mark bij zijn vrouw weg zou gaan, zou ik Jamie meteen laten vallen.

Ik besteed de rest van de dag aan het schoonmaken van mijn huis en ik ga even bij mijn moeder langs. Die eindelijk een beetje aan het herstellen van corona, al heeft ze nog steeds haar reuk en smaak niet terug. Als Jamie die rol in de soap nu krijgt, Tamara’s boek een succes wordt en ik er nog één of twee talenten bij krijg, verdien ik misschien zoveel dat ik een oppas kan betalen en haar niet meer zo vaak hoef in te schakelen. „Kun je wat boodschappen voor me doen? Ik wil wat dingen uit de XL-supermarkt”, zegt ze. „Je mag mijn auto lenen.”

En dus sta ik even later in de grootste Albert Heijn die onze hoofdstad rijk is. Ik houd van deze winkel, vooral vanwege de verse sushi-afdeling. En dan bots ik bijna tegen een oudere dame op die ik goed ken. Het is de moeder van Mark! Een vreselijk mens, maar dit is wel dé manier om te weten te komen hoe het met Mark is.

Ze kijkt me vragend aan als ik haar aanspreek. Waarschijnlijk herkent ze me niet, omdat ik een mondkapje draag. Zelf heeft ze een spatscherm voor haar gezicht, dat volgens mij niets doet. Maar goed. „Ik ben Laura, een ex-collega van uw zoon”, zeg ik. „We hebben elkaar wel eens ontmoet. Hoe is het met hem als ik vragen mag?”

„Met mijn zoon? Niet zo goed”, zegt ze. „Hij is opgenomen in het ziekenhuis met corona. Maar kennen wij elkaar dan? Doe je mondkapje eens af?” Braaf doe ik wat ze zegt en dan herkent ze me. „Ah, jij bent die slet die steeds achter Mark aan zit.” Ze komt met haar gezicht heel dicht bij het mijne en terwijl ik mijn mondkapje weer goed doe, deins ik achteruit. Wat erg. Mark is dus helemaal niet bij een andere vrouw, maar doodziek. Zou hij in levensgevaar zijn?

„Je blijft met je poten van mijn zoon af en zijn gezin af”, gaat ze verder. „Anders krijg je met mij te maken.” Ondanks de schrik moet ik onwillekeurig lachen. Ze is zó mager: één klein duwtje en ze ligt op de grond. Alleen durf ik dat niet. Jammer. Hoe zou ik haar dán zover kunnen krijgen dat ze me vertelt in welk ziekenhuis Mark ligt?!

© The Stringpoint Group

bron: de Telegraaf