THE STRINGPOINT GROUP

’Ik heb erotische fantasieën over jou, zegt mijn zwager’

Zondag

Zodra Ella mij in de gaten krijgt, rent ze op me af. Ik til haar op en begin meteen tegen Linda uit te vallen. „Verdorie”, zeg ik. „We hebben afspraken gemaakt. Ik houd me keurig aan de mijne: elke donderdagavond en vrijdag is Ella bij jou, net als om het weekend en de helft van alle schoolvakanties. En je bent biologisch helemaal niks van haar, dus je hebt nergens recht op. Ze heeft maar één moeder en dat ben ik. Ik ben er helemaal klaar mee.”

Ik hijg ervan. Ik verwacht een boze tirade van Linda, maar die begint te huilen. „Ik weet dat het niet mag, maar Ella is het enige dat ik nog van Tom heb”, snikt ze. „En ze begint steeds meer op hem te lijken, kijk dan.” Ik kijk. Het is waar. Ella lijkt veel meer op haar vader dan op mij. Ella maakt zich van me los en rent dan naar Linda. Ze brabbelt iets over ’traantjes wegvegen’ en ineens krijg ik medelijden met Linda. Door zinloos geweld moet ze nu al jarenlang haar man missen en Ella is inderdaad het enige dat ze nog van hem heeft.

De bezoekregeling komt mij ook wel goed uit eigenlijk. Ik heb onregelmatig werk, mijn minnaar Mark – of wat hij dan ook van me is – kan nu elke donderdagavond langskomen en ik heb ook veel tijd voor mezelf. „Goed dan”, zeg ik. „Ik begrijp het. Maar ik wil wel met je afspreken dat Ella je voortaan gewoon bij je voornaam noemt. Heb je misschien een glas water voor me? Ik heb keihard gefietst.”

En zo wordt het toch nog een beetje gezellig. Toch doet het me goed als Ella aan mijn been gaat hangen als ik weer weg moet en duidelijk heel verdrietig is. „Het spijt me lieverd”, zeg ik vals. „Ik had je ook graag meegenomen naar tante Frederique. Maar de afspraak is dat je nu even een tijdje bij Linda blijft. Ik zie je over twee weken weer.” En dan fiets ik met zwaar gemoed weg. Ik mis haar nu al.

Woensdag

Het is een soort luilekkerland bij mijn zus. Het is prachtig weer. Iedere dag lig ik weer met Frederique bij een andere strandtent. We gaan bijna elke dag uit eten. Ik voel me aan de ene kant een beetje bezwaard, maar aan de andere kant ben ik ook jaloers dat zij het geld zo makkelijk kan laten rollen. Had ik maar een goedbetaalde baan en daarnaast ook nog een rijke arts aan de haak geslagen. Hoewel ik die arts zelf nog niet heb gezien, die kan door het personeelstekort niet de hele tijd vrij nemen.

Daarom zeg ik dat ik vandaag in het huis blijf om voor het eten te zorgen terwijl Frederique met de tweeling weer naar het strand vertrekt. Ik denk dat ik de barbecue eens lekker aansteek en daar een paar salades bij serveer. Maar als ik de tomaten aan het snijden ben, voel ik ineens twee armen om me heen. Het is mijn zwager, Maarten. Hm, net als ik alleen thuis ben. Ik maak me voorzichtig van hem los.

„Ik moet je een geheimpje vertellen”, zegt Maarten terwijl hij schalks naar me kijkt. Hij heeft zijn witte doktersjas nog aan en ziet er belachelijk sexy uit. „Weet je…”, hij zucht. „Ik heb erotische fantasieën over jou.” Ik word knalrood en weet even niet wat ik moet zeggen. Jakkes. Wat moet ik hier nu weer mee? Het is de man van mijn zus! Hij knikt. „Ik weet het. Het kan niet. En ik voel me superschuldig tegenover Frederique.”

„Misschien moet je even afkoelen”, zeg ik tegen hem. „Zet me uit je hoofd alsjeblieft. Wil je misschien een ijsje?” Ik pak twee waterijsjes uit de vriezer. Maar zodra ik van het mijne begin te likken, besef ik dat dit een domme fout is. Maarten staart verlekkerd naar het ijsje dat in en uit mijn mond glijdt en ik weet dat hij aan heel andere dingen denkt. „Ik ga kijken hoe de barbecue werkt”, zeg ik en loop de tuin in. Shit. Als ik dat ding maar aan krijg. Straks moet ik hem nog om hulp vragen.

Ik mag, wil en ga nooit meer flirten met mijn zwager. Sterker nog: ik wil niet eens meer aan hem denken. Ik stuur een appje aan Mark. Eén vinkje. Die is natuurlijk lekker aan het feesten op Ibiza met zijn gezin. Nou, dan ga ik mijn moeder maar eens bellen. Eens kijken of ze nog wat vorderingen maakt bij Jos, mijn baas en tevens haar fysiotherapeut. De telefoon gaat lang over. Dan krijg ik haar voicemail.

Ik schrik. Straks is er iets met haar. Heeft ze weer een TIA gekregen of erger. En vanuit Vlieland ben je niet zomaar in Amsterdam. Ik bel nog een keer. En dan neemt Jos op. Hij klinkt een beetje buiten adem. „Sorry, je moeder kan niet aan de telefoon komen”, zegt hij dan. „Bel later nog maar een keer. Fijne vakantie.” Verbluft hang ik op. Wat doet die vent toch de hele tijd bij mijn moeder? Hij zit toch niet achter haar geld aan of zo?

© The Stringpoint Group

bron: de Telegraaf