Zaterdag
Het is de dag voor Sinterklaas en het enige waaraan je merkt dat we in een pandemie zitten, is dat de meeste mensen met een mondkapje lopen want het is zo druk dat je over de hoofden kunt lopen. Ik moet oppassen dat ik niet iedereen aanrijd met mijn kinderwagen. Ik had Ella wel bij Linda kunnen stallen, maar het is mijn weekend en ik ga me strikt aan de afgesproken bezoekregeling houden. Ik wil niet met jeugdzorg in aanraking komen, dus gedraag me voorbeeldig.
Wat zal ik voor Vieze Maarten kopen? Een opblaaspop? Of moet ik me morgenavond ziekmelden? Hoe kan ik nu gezellig met mijn familie Sinterklaas vieren en doen alsof er niets aan de hand is? Ik bel mijn zus en zeg dat ik me zorgen maak dat we met zo’n grote groep Sinterklaas gaan vieren omdat je maar vier gasten mag uitnodigen. „Eh, mamma, jij en Ella”, zucht Frederique. „Dat zijn er drie. Niks aan de hand dus.”
Ik kan er niet onderuit en koop een gezelschapsspel voor Maarten, daar heeft het hele gezin nog wat aan. Kan ie zich daarop richten. Thuis maak ik snel wat eten, stop Ella in bad en in bed en zet een grote pot thee voor mezelf. En dan begin ik met het gedicht.
’Maarten, net als zovelen, houd jij van spelletjes spelen. Je bent dan wel veertig jaren oud, toch voel je je nog vaak stout. In jouw broek zit vaak een stijve, waardoor je niet van vrouwen af kunt blijven. Maar Frederique is een lieve vrouw, dus blijf haar voortaan toch maar trouw!’
Ik vind het zelf erg grappig, maar dit gaat natuurlijk een dramatische scene opleveren. Dus maak ik er snel een bravere versie van: ’Maarten, net als zovelen houd jij van spelletjes spelen. Hoewel jij hard werkt in het ziekenhuis, ben je ook heel graag thuis. Om nog meer aandacht aan de kids te geven, hoop ik dat jullie hier samen veel plezier mee beleven!’
Tevreden plak ik het gedicht op het cadeau en stop het samen met de andere cadeautjes in een tas. En dan scrol ik voor de zoveelste keer door alle social media in de hoop iets van Mark te zien. Ik mis hem verschrikkelijk. Maar niks. Ik scrol naar de Instagrampagina van Josien. Alleen wat wappieberichten. Geen nieuwe foto’s van Mark.
Ik wil hem zo graag zien, maar eigenlijk vind ik dat hij nu maar eens de eerste stap moet zetten. Ik heb wel heel veel behoefte aan afleiding. Ik reactiveer mijn profiel op Tinder. En ik google wat naar datingsites, maar het zijn er zoveel dat het me duizelt. Ik swipe dus maar door Tinder, tót ik ineens een heel bekend gezicht zie. Het is Remko, de broer van mijn vriendin Fleur.
Ik swipe naar rechts en hij blijkbaar ook, want we hebben een match. We hebben in het verleden een paar keer het bed gedeeld, maar toen werd hij verliefd op me en was het snel voorbij. Hij stuurt me meteen een berichtje. ’Leuk je hier te zien. Weer op zoek?’ Ik stuur een lachende smiley terug en dan windt hij er geen doekjes om: ’Heb je zin? Zal ik langskomen?’
Een half uurtje later zitten we naast elkaar op de bank, allebei met een glas wijn. Het voelt ongemakkelijk. Ik heb hem jarenlang niet gezien en nu zit hij naast me met maar één doel. Hij geeft me een zacht kusje op mijn mond. „Fijn om je weer te zien”, zegt hij. „Ik vind je nog steeds bloedmooi.” Onze tongen likken aan elkaar.
Remko schopt zijn gymschoenen uit en ik doe hetzelfde. We zijn zo vertrouwd met elkaar dat het me niet uitmaakt dat ik vandaag geen sexy jurkje of lingerie draag. Hij vindt me altijd mooi. Even schiet het door me heen dat Remko een veel fijnere partner voor me zou zijn dan Mark die nooit helemaal voor me gaat en me nooit écht accepteert zoals ik ben. Maar dat maakt Remko misschien ook zo saai.
Even later zijn we allebei naakt. Het is koud in de woonkamer, dus ik trek hem mee naar mijn slaapkamer. Nog steeds voel ik me volkomen op mijn gemak. Remko streelt mijn lichaam. „Neem me”, sis ik. „Neem me hard.” Maar dat is niets voor hem. Hij behandelt een vrouw met respect. Ik bijt hem hard in zijn schouder, maar zelfs daar protesteert hij niet tegen. Hij is alleen maar bezig met mijn genot. Hij kust me overal net zo lang tot ik me aan hem overgeef.
Een uurtje later liggen we uitgeput tegen elkaar aan. Hij zegt dat het hem spijt dat hij niet zo dominant is als ik wil, ik antwoord dat hij een lievere vrouw verdient dan ik. En dan lachen we en gaat hij naar huis. Zó jammer dat ik niet op hem val.
Zondag
Zwaar opgedoft zit ik bij mijn zus op de bank. Ella is opgetogen bij het zien van alle cadeautjes waarvan een heel groot deel voor haar is. Mijn zus rent rond met drankjes en hapjes. Maarten, mijn zwager, probeert voortdurend mijn blik te vangen, maar ik doe alsof ik niks merk. Dan is het zover. Mijn neefje Max geeft mijn cadeau met gedicht aan zijn vader.
Maarten begint met lezen. ’Maarten, net als zovelen, houd jij van spelletjes spelen. Je bent dan wel veertig jaren oud, toch voel je je nog vaak stout’. Hij kijkt ontzet. Mijn hele familie valt stil. Ik heb het verkeerde gedicht op het cadeau geplakt. O help. Hoe maak ik dit ooit nog goed?
© The Stringpoint Group
bron: de Telegraaf