Zondag
Ik word wakker van de geur van koffie. Mark balanceert met een dienblad vol eten. „Gefeliciteerd, engeltje van me. Heb je trek?” Ik knik, neem een slok koffie en een hap van een croissantje. En ineens word ik overspoeld door verdriet. Ik zou blij moeten zijn dat ik met de man van mijn dromen in bed lig, maar ik mis mijn kind en het voelt rot dat ik weet dat ik de rest van mijn verjaardag zonder Mark ga doorbrengen omdat hij weer naar zijn gezin gaat.
Ik voel aan het ragfijne gouden kettinkje dat ik gisteravond van hem heb gekregen. Het was geweldig. We aten in het restaurant van het hotel en hadden daarna een heerlijke nacht. Ik weet niet wat hij voor smoes tegen zijn vrouw heeft gebruikt om hier te kunnen blijven slapen en eigenlijk wil ik het ook niet weten. Ik bijt op mijn lip om de tranen tegen te houden.
Mark slaat zijn armen om me heen en ik duw mijn gezicht tegen zijn borst. „Laat me je proeven”, zegt hij. Ik mompel dat ik naar koffie smaak, maar daar trekt hij zich niets van aan en duwt zijn mond op de mijne. Onze tongen spelen net zolang met elkaar tot ik zo opgewonden ben dat ik hem op en in me wil voelen. Gelukkig zijn we allebei naakt en houdt niets hem tegen om aan mijn wensen gehoor te geven.
Een uurtje later is ons samenzijn dan echt voorbij en zit ik weer op de fiets. Vanmiddag komen wat mensen borrelen, dus ik ga eerst maar even boodschappen doen. Ineens bedenk ik dat het misschien wel een goed idee is om Linda ook uit te nodigen. Ten eerste hoef ik dan niet helemaal naar Amsterdam Noord te fietsen om Ella op te halen en ten tweede kan het geen kwaad om een beetje vriendschappelijk met Linda om te gaan.
Pas om vijf uur ’s middags belt Linda aan. Ik heb me al urenlang op zitten vreten uit woede. Ella is míjn kind en ik vind het belachelijk dat zij maar een paar uurtjes op mijn verjaardag is. Ik zal nóóit vriendinnen met Linda worden. De kamer zit vol met familie en vrienden en er valt een gespannen stilte als Linda met Ella binnenkomt. Terwijl iedereen moeite heeft gedaan om er leuk uit te zien, heeft Linda een fleece trui en joggingbroek aan.
Beleefd vraag ik of ze zin heeft in een glas wijn. „Doe mij maar thee”, zegt ze. Ze laat haar blik door de kamer glijden en haar oog rust op mijn nichtje en neefje die de puberleeftijd al bijna bereiken. „Ik snap sowieso niet dat er alcohol wordt geschonken waar kinderen bij zijn.” Mijn zus trekt haar wenkbrauwen op. Ik zie dat ze zich ergert.
Ik schenk een beker diksap voor Ella in. Linda zegt: „Water is gezonder hoor.” Ik zucht en snijd vervolgens een stuk taart voor Ella af. Ella is mijn kind, ík ben jarig en Linda heeft niets over haar te zeggen. Ik zie Linda afkeurend kijken, maar gelukkig zegt ze niets meer.„
Vertel eens wat meer over je vakantiehuis”, zeg ik opgewekt. „Staat ie op een camping? En is het er groot genoeg voor je om te werken?” Linda knikt en vertelt dat ze voelt dat ze behoefte heeft aan meer ruimte om zich heen. Haar flat in Amsterdam-Noord benauwt haar en haar werk als illustratrice van kinderboeken kan ze natuurlijk overal doen.
„Ik heb de stacaravan voor een jaar gehuurd”, vertelt ze. „Kijken of het me bevalt en of ik de stad ga missen. Als ik het er naar mijn zin heb, ga ik mijn huis verkopen en iets permanents op Texel zoeken. Het lijkt me ook heerlijk voor Ella om daar op te groeien.” Al mijn alarmbellen gaan af. Wat bedoelt Linda daarmee? „Hoe zie je dat dan”, vraag ik. „Ella is toch alleen op donderdag en vrijdag bij je? Ga je dan de hele tijd heen en weer rijden?
”Mijn zus, die advocaat is, gaat rechtop zitten. Ze kijkt naar mij en dan naar Linda. Linda slaakt een diepe zucht. „Nee”, zegt ze. „Ik wil Ella om de week hebben en een deel de vakanties. Daar heb ik recht op. Nu haar vader is overleden, is ze voor de helft van mij. Ik hoop dat we er samen uitkomen. En zo niet… dan ga ik een procedure starten.”
© The Stringpoint Group
bron: de Telegraaf
